U ovom radu se metodima pravne dogmatike i korišćenjem teorijskih saznanja procesnog i antidiskriminacionog prava objašnjava postupak i ocjenjuje argumentacija Evropskog suda za ljudska prava (ESLJP) u predmetu broj 43651/22, Slaven Kovačević (aplikant) protiv Bosne i Hercegovine (BiH). U ovom predmetu, aplikant je prvo ostvario još jednu ekspresnu pobjedu u isticanju povrede opšte zabrane diskriminacije iz člana 1. Protokola 12 (P12) uz Evropsku konvenciju o ljudskim pravima i osnovnim slobodama (EK) u uživanju prava da glasa na izborima za kandidate po svom političkom uvjerenju na osnovu člana 3. P1. Međutim, poslije osporavanja ove pobjede doživio je neočekivan procesni poraz u postupku pred Velikim vijećem ESLJP, u kome je ocijenjeno da aplikant nije žrtva diskriminacije i da je čak zloupotrijebio pravo na aplikaciju. U radu se takođe ukazuje na eventualne implikacije konkretne presude na dalji razvoj P12 i antidiskriminacionog prava. Detaljan uvid u radnje i rezonovanje svih procesnih subjekata otkriva indicije o nesavjesnom korišćenju procesnih ovlašćenja strana u postupku i pristrasnosti procesnih subjekata, te o neuređenosti i nepoštovanju pravnog okvira zastupanja BiH pred ESLJP. Procesni poraz aplikanta pred Velikim vijećem ukazuje na odustajanje ESLJP od dosadašnjeg proaktivnog pristupa u primjeni P 12 i na suzdržanost od daljeg miješanja u probleme konsocijativnog uređenja BiH. Međutim, taj novi pristup ne priliči instituciji Savjeta Evrope, čija je misija, između ostalog, suzbijanje diskriminacije, a nedosljedna argumentacija izvjesno ne doprinosi konceptualnom razvoju antidiskriminacionog prava i obeshrabruje države da ratifikuju inače nedovoljno prihvaćeni  P 12.